The Fat Of The Land

The Fat of the Land jest trzecim studyjnym albumem angielskiej grupy muzyki elektronicznej The Prodigy, wydanym po raz pierwszy 30 czerwca 1997 roku przez wytwórnię XL Recordings w Wielkiej Brytanii i 1 lipca 1997 roku przez Maverick Records w Stanach Zjednoczonych. Materiał został zarejestrowany w dwóch angielskich studiach nagraniowych, Strongroom oraz Earthbound Studios. Wydawnictwo uzyskało uznanie krytyków i znalazło się na szczycie brytyjskiej listy przebojów UK Albums Chart oraz amerykańskiej Billboard 200. Według danych z 2019 roku album sprzedał się w ponad 10 milionach egzemplarzy na całym świecie.

Podczas gdy Liam Howlett jest generalnie odpowiedzialny za kompozycje, a Maxim występuje w dwóch utworach, jest to jednak pierwsza płyta, która zawiera wkład Keitha Flinta, wykonującego wokal w czterech nagraniach i współtworzącego trzy kompozycje, w tym dwa największe przeboje, z których oba osiągnęły pierwsze miejsca na brytyjskiej liście przebojów. Śpiewa również w coverze utworu L7 "Fuel My Fire" (z płyty Hungry for Stink z 1994 roku). Na okładce albumu The Fat of the Land pojawiło się nowe logo, już bez przedimka "The" i z dodaną sylwetką mrówki. Tytuł płyty pochodzi od starego angielskiego wyrażenia "living off the fat of the land", które oznacza dostatnie życie lub bycie bogatym^[1].

Wpływ na popkulturę

Album The Fat of the Land uzyskał w USA status podwójnie platynowej płyty już w dniu 2 grudnia 1997 roku i sprzedał 2.600.000 egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych^[2]. W 1999 roku, został natomiast wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako najszybciej sprzedający się album w Wielkiej Brytanii. Został również nominowany do nagrody Grammy w 1998 roku za najlepszy album z muzyką alternatywną, ale przegrał z OK ComputerRadiohead.

Album The Fat of the Land, pod wieloma względami, uchwycił ducha muzyki elektronicznej późnych lat 90-tych. Jest głośny, szorstki i pozornie zaprojektowany specjalnie z myślą o sukcesie na listach przebojów. Jest również wyjątkowo dobrze wyprodukowany i zaaranżowany, dzięki umiejętnościom syntezatorowego guru, Liama Howletta.

Zespół The Prodigy z pewnością był gotowy do wielkiego przełomu w Ameryce, wydając wcześniej już dwa świetnie przyjęte przez krytykę wydawnictwa, które praktycznie zdefiniowały undergroundową brytyjską scenę rave. Wraz z wydaniem tej płyty, awansowali do rangi supergwiazd, a kolczastowłosy Keith Flint stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w muzyce tanecznej.

Klasyki stylu Big Beat, takie jak "Firestarter", "Breathe" i "Smack My Bitch Up" okazały się wielkimi hitami, które zdobyły szczyty listy przebojów. Sam zaś album nabrał historycznego znaczenia, ponieważ reprezentuje on moment, w którym hardcore'owa elektronika naprawdę wzbudziła zainteresowanie wśród mainstreamowej publiczności.

Zestawienia krytyków

Album znalazł się także na wielu listach wydawnictw muzycznych, przede wszystkim jednak dotyczących 1997 roku. Był to zatem album roku wg magazynu Q, Spin, Melody Maker oraz NME. Płyta została także zawarta w książce 1001 Albums You Must Hear Before You Die^[3].

Kontrowersje

Amerykańska Narodowa Organizacja Kobiet sprzeciwiła się pozornej mizoginii utworu "Smack My Bitch Up", choć zespół utrzymuje, że jego prawdziwa interpretacja to "robienie wszystkiego intensywnie"^[4]. Liam Howlett zauważył, Ta płyta była dla fanów. Tylko bezmózgowcy doszukują się w niej jakiegoś głupiego przesłania... Często jestem błędnie cytowany. Niektóre czasopisma mówią: "Liam Howlett mówi, że jego zespół jest niebezpieczny". Ja natomiast powiedziałem: "Żeby ten zespół przetrwał, musi być dla nas niebezpieczny"... Nie mówiłem, że jesteśmy niebezpieczni, bo jesteśmy podpalaczami i mamy kolczaste włosy^[5].