No Jacket Required to trzeci solowy album studyjny angielskiego wokalisty i autora piosenek Phila Collinsa, głównego wokalisty i perkusisty zespołu rockowego Genesis. Album ukazał się 18 lutego 1985 roku w Virgin (UK i Irlandia), Atlantic (USA i Kanada) oraz WEA (reszta świata). W jego skład wchodzą gościnnie wspierający wokaliści, w tym Helen Terry, Peter Gabriel i Sting. Niektóre utwory, takie jak "Don't Lose My Number" czy "Sussudio", bazowały na improwizacji. Inne utwory, takie jak "Long Long Way to Go", miały przesłanie polityczne. "One More Night", "Sussudio", "Don't Lose My Number" i "Take Me Home" ukazały się jako single, a także powstały do nich teledyski. Wszystkie cztery single były w Top 10 na liście Billboard Hot 100, a "Sussudio" i "One More Night" osiągnęły numer jeden. Wszystkie trzy single, które ukazały się w Wielkiej Brytanii, znalazły się w pierwszej dwudziestce na brytyjskich listach przebojów.
Płyta spotkała się z przychylnym przyjęciem większości krytyków muzycznych, choć w kolejnych dekadach opinie stały się bardziej negatywne i od tego czasu rzadko pojawia się na listach "Najlepszych albumów lat osiemdziesiątych". W 1986 roku album otrzymał trzy nagrody Grammy Awards, w tym za album roku. Stephen Holden z The New York Times napisał, że Collins "po cichu zrewolucjonizował i poszerzył rolę perkusji w tworzeniu popowych płyt". David Fricke, recenzent Rolling Stone, napisał: "Podobnie jak jego poprzednie płyty, Face Value i Hello, I Must Be Going!, No Jacket Required nie jest albumem, który zaczyna się podobać dopiero po kolejnych przesłuchaniach".
To zdjęcie profilowe płyty może nie pochodzić z tego konkretnego egzemplarza, ale prezentuje to wydanie. Ten sprzedawany egzemplarz prezentują obrazy poniżej. 
