Hello, I Must Be Going!

Hello, I Must Be Going! jest drugim solowym studyjnym albumem Phila Collinsa, angielskiego wokalisty i autora piosenek. Album ukazał się pod koniec 1982 roku nakładem wytwórni Virgin w Wielkiej Brytanii i Irlandii, Atlantic w Ameryce Północnej oraz WEA na całym świecie. Po przerwie w działalności swojego zespołu Genesis pod koniec 1981 roku, Collins rozpoczął pracę nad kontynuacją swojego pierwszego solowego albumu Face Value (1981). Materiał został nagrany w okresie od maja do czerwca 1982 roku w studiu Old Croft (Shalford, Surrey), Fisher Lane Farm (Chiddingfold, Surrey) oraz CBS Studios, zaś końcowy mastering i overduby odbyły się londyńskim The Town House. Album promowany był w latach 1982-83 trasą koncertową o tej samej nazwie. Płyta przyniosła Collinsowi pierwszą nominację w kategorii brytyjski męski wykonawca na gali Brit Awards w 1983 roku.

Wszystkie utwory są autorstwa Phila Collinsa, z wyjątkiem "You Can't Hurry Love" (jest to jeden z jego najbardziej znanych singli), będący coverem przeboju The Supremes "You Can't Hurry Love", który napisało trio Holland-Dozier-Holland, oraz piosenki "People Get Ready" i "It's All Right" napisane przez Curtisa Mayfielda. Dziewięć z dziesięciu utworów tego albumu pojawiło się listach przebojów na całym świecie, chociaż "You Can't Hurry Love" był najbardziej znaczącym hitem tej płyty. Na uwagę zasługują również współczesno-jazzowe utwory instrumentalne "The West Side" oraz "Thru These Walls", mroczna, voyeurystyczna piosenka o człowieku słuchającym przez ścianę sąsiadów biorących udział w niestosownych nocnych zajęciach. Mroczna "I Don't Care Anymore" osiągnęła w USA miejsce #39, dając Collinsowi pierwszą nominację do nagrody Grammy za najlepsze męskie rockowe wykonanie wokalne w 1984 roku.